Różański dwór był ponurym domostwem o grubych ścianach z piaskowca i malutkich oknach. Dwieście lat temu Leszek Alkimowicz gruntownie przebudował swoją siedzibę i na starych ścianach parteru postawił piętro otoczone lekkim drewnianym balkonem. Na belce tragarzowej w jadalni na parterze zobaczą państwo do dziś zachowany napis „Renovatum Anno Domini 1803 Die XX Martii”. Dwór nie bez powodu został zmieniony w piękną wiejską rezydencję.
Kilka miesięcy później Leszek Alkimowicz ożenił się z Amelią Pisarzewską, córką niezwykle bogatego krakowskiego złotnika. Pewnej lipcowej nocy z sypialni dobiegł potworny krzyk. Zbiegła się służba. We wspaniałym łożu leżał martwy Leszek obok nieprzytomnej żony. Gdy ją ocucono, przez łzy opowiadała, że do pokoju bezszelestnie weszła młoda, niezwykle piękna wieśniaczka, pochyliła się nad Leszkiem, pocałowała go, a potem zagłębiła rękę w jego piersi i wyciągnęła z niej serce. Oczywiście tę nieprawdopodobną historię uznano za wynik szoku. Lekarz stwierdził zgon na skutek ataku serca. Od tej pory jednak we dworze wiele razy widziano widmową postać pięknej wieśniaczki.
Młoda wdowa sprzedała majątek męża i wróciła do ojca, do Krakowa. Rodzina obecnego właściciela, pana Stanisława Boruckiego, kupiła go po parcelacji majątku, w latach dwudziestych. Niestety, tajemnicza zjawa nie obroniła dworu przed dewastacją po drugiej wojnie, gdy przejął go PGR. Rozkradziono całe wyposażenie, zabytkowe posadzki zalano smołą i zaklejono płytami z paździerza. Gdy kilkanaście lat temu dom odzyskali prawowici właściciele, był on niemal ruiną. Dziś wrócił do dawnej świetności, a ogród jest najpiękniejszy w całej historii dworu, bo opiekuje się nim córka właściciela, Zosia Borucka, która z wykształcenia i zamiłowania jest ogrodniczką.

Dwór w Stryszowie – pierwowzór dworku w Różanach